Koyasan

Vrijdag 17 oktober zijn we rond 9u op Kansai airport geland.
Van de luchthaven sporen en bussen we naar Koyasan, waar Kobo Daishi, een van de markantste religieuze figuren het Shingon Boeddhisme introduceerde.
Op de meeste perrons staat geüniformeerd, wit gehandschoend personeel, al dan niet met mondmasker. Ze buigen bij het binnen en buiten rijden van de treinen. Onze laatste trein had enkele minuten vertraging, maar anders dan bij de NMBS werd dat onmiddellijk gecommuniceerd.
Onze eerste overnachting doen we in stijl tussen de monniken.
Aan de tempel inkom ruilen we onze schoenen voor slippers, die je in je kamer, de eetzaal, gebedsruimte toch weer uit doet.
De Kongobu ji tempel heeft de grootste rotstuin in Japan, het grint rond de rotsen wordt dagelijks geharkt, bladeren verwijderd. In het theesalon krijgen we macha thee en een zoet rijstkoekje.
In ons logement is alles strikt geregeld, diner om 17:30u, ochtendgebed om 6:30u, ontbijt om 7u. Gebruik onsen van 16u tot 22u. Om naar de onsen, gemeenschappelijke baden, te gaan gebruik je een kimono, die je op de correcte manier moet aantrekken, de linker flap moet over de rechter flap geknoopt worden. Vóór je in bad gaat moet je je eerst grondig inzepen, afspoelen en droogdeppen. Zo’n heet bad was niet echt mijn ding.
Diner is veganistisch in de tempels: verschillende kleine potjes met uitgesproken smaken, gepickled, zout en zoet. Ontbijt idem maar minder uitgebreid. Slapen deden we op een matras op een tatami, een matje. We zijn letterlijk onder de wol gekropen.
Zaterdag 19 oktober.
Na het ochtendgebed en het ontbijt bezoeken we Okunoin, een gigantisch groot kerkhof met bemoste stupa’s, een tempel met 10.000 lantaarns. Het 4km lange pad is omzoomd met eeuwenoude ceders. Belangrijke personen willen hier, dicht bij het mausoleum voor Kobo Daisa, hun laatste rustplaats hebben.. Kleine beeldjes met rode slabbetjes herdenken geaborteerde baby’s. Het regent, past perfect bij de setting.
We reizen verder naar Kyoto, alweer een lange rit.